Ένα εστιατόριο είναι ένας χώρος που διαδραματίζεται η συνάρθρωση πολλών διαφορετικών συναισθημάτων, αναγκών, προσδοκιών από διαφορετικούς ανθρώπους σε διαφορετικές θέσεις καθενός και καθεμιάς στη λειτουργία του. Αυτό που ορίζει τον χώρο τελικά, είναι η αντίληψη που καταφέρνει να εντάσσει αυτές τις δραστηριότητες σε ένα κοινό πλαίσιο.
Η μεγαλύτερη επιτυχία για ένα μαγαζί είναι όχι μόνο να έχει μια δυναμική, αλλά κυρίως να την αποδεχτεί. Αφού αυτή η δυναμική που συνδιαμορφώνεται από τους εργαζόμενους, τους ιδιοκτήτες , τους παραγωγούς, τους προμηθευτές και τους θαμώνες του, είναι αυτή που εξασφαλίζει την ιδιαιτερότητα και καθορίζει στο τέλος-τέλος την αντοχή του στον χρόνο. Γι’ αυτό άλλωστε, καμιά βραδιά σ’ ένα εστιατόριο δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Η τυποποίηση, η ομοιομορφία, η ομοθυμία συνάδουν περισσότερο με βιομηχανικού τύπου διασκεδαστήρια με προκαθορισμένες συμπεριφορές, επαναλαμβανόμενο φαγητό κλπ, μιλάμε δηλαδή για απρόσωπες ηδονές.
Τι είναι λοιπόν για μένα η Αξιώτισσα; Θα το πω όσο πιο απλά γίνεται: Οι μπάμιες. Ναι, οι μπάμιες, ένα ταπεινό λαχανικό που το λατρεύουν πολλοί και το μισούν άλλοι τόσοι. Ένα λαχανικό που καλλιεργείται εύκολα, αλλά η συγκομιδή του απαιτεί γνώση και προφύλαξη γιατί και τσούζει, και φαγούρα προκαλεί. Ένα λαχανικό που μπορεί να μαγειρευτεί με κρέας, με ψάρι, με άλλα λαχανικά ή και μόνο του, που όμως οι περισσότεροι δεν καταφέρνουν να το μαγειρέψουν σωστά ώστε να μην διαλυθεί και να διατηρήσει την τραγανή υφή του και την υπέροχη γεύση του.
Η μαγειρική μπορεί να είναι και τέχνη, όμως πάνω απ’ όλα είναι η αγωνία να μεταδώσεις το μεράκι, το κέφι και την αγάπη σου για τον κόσμο, τη φύση και τις πρώτες ύλες. Να δώσεις χαρά στους ανθρώπους διαμέσου μιας πολύ βασικής και πρωτογενούς ανάγκης.
A restaurant is a space where a drama is being played out. In this drama there are a multitude of varying emotions, needs, expectations, from a variety of people in different roles operating within the specter of its modus operandi. What ultimately defines this space, is the attemptto unify the amalgamation of these activities into a common milieu.
The greatest success for a restaurant is not only to have a dynamic essence but also to acknowledge it as well. What guarantees its individuality and ultimately its longevity, is this unique essence, which is combinedly formed by its employees, the owners, the grassroots producers, the suppliers and its patrons. That is why every evening in a restaurant is not the same as the next. Industrial type of entertainment centers characterized by standardization, uniformity,unanimity, with fixed etiquette, repetitive food etc. represent impersonal pleasures.
So what is Axiotissa for me? The answer is very simple: okra! Yes okra, a humble vegetable that is loved and despised in equal measure. A vegetable that is easily cultivated but whose harvest requires knowledge and care due to its ability to sting and provoke itchiness when touched. A vegetable that can be cooked alongside meat, fish, other vegetables or on its own. One that most people do not manage to cook properly and ends up dissolved, not maintaining its crunchy texture and wonderful flavor.
Cooking can be an art form, but above all else, it is the yearning to bring forth your passion, your fun and love for people, for nature and its prime elements. And via this basic and primary need, to give joy to people.